Biuletyn informacyjny OIPiP

Wrzesień-Październik 2007r.

Warsztatów w Supraślu ciąg dalszy ...

Wzorem ubiegłych lat Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie ponownie zaprosiło pielęgniarki i położne na warsztaty naukowe w Supraślu. W dniach 20-24.08.2007r. kontynuowano temat „Komunikacja interpersonalna" (część II). W ubiegłym roku uczyliśmy się poprawnych form komunikacji, natomiast tegoroczny warsztat w znacznej części poświęcony był patologiom występującym w tej dziedzinie, między innymi uzależnieniom, krytyce, przemocy.
W naszym społeczeństwie obserwuje się w ostatnim okresie czasu narastające zjawisko przemocy. Dowodem na to jest chociażby fakt, że nawet zapisy Kodeksu Pracy nakładają obowiązek przeciwdziałania jednej z form przemocy, jaką jest mob-bing w miejscu pracy. Na co dzień niejednokrotnie nie uświadamiamy sobie, że nasze zachowania wobec innych, czy zachowania innych wobec nas mają znamiona przemocy.
Ponieważ zagadnienie to jest bardzo szerokie i dotyczy relacji między różnymi osobami; małżonkowie, rodzice-dzieci, itp., chciałabym przytoczyć kilka ważnych informacji w odniesieniu do przemocy między małżonkami.
Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie definiuje przemoc jako jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie naruszające prawa lub dobra osobiste członków rodziny lub osób zamieszkujących wspólnie, narażając ich na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na zdrowiu psychicznym, fizycznym, a także wywołujące cierpienie i krzywdy moralne. Przemoc zawsze jest intencjonalna, występuje gdy nie ma równowagi, narusza dobro drugiej osoby i nie jest jednostkowa. Najkrócej można powiedzieć, że: przemoc - to odbieranie człowiekowi mocy.
Każdy z nas może znaleźć się w jednej z ról występujących w akcie przemocy, tj.:
- jako sprawca przemocy,
- jako ofiara przemocy,
- jako świadek przemocy.
Sprawcą przemocy w rodzinie może być zarówno mężczyzna, jak i kobieta. Jak dowodzą badania zdecydowanie częściej w rolę sprawców wcielają się mężczyźni, stąd dalsze opisy dotyczą właśnie takiego odniesienia.
Formy przemocy:
Mężczyzna grozi partnerce krzywdą, odejściem, samobójstwem. Mówi, że złoży na nią donos. Zmusza ją do wycofania skargi. Namawia do przestępstwa.
Wywołuje w niej strach swym sposobem patrzenia, gestami, zachowaniem. Niszczy jej własność. Wyżywa się na zwierzętach. Przypomina, że ma broń.
Poniża i upokarza partnerkę, używa wyzwisk i przekleństw. Wywołuje w niej poczucie wstydu, żalu i niższości. Stosuje manipulację.
Uniemożliwia partnerce podjęcie lub utrzymanie pracy. Każe jej prosić go o pieniądze albo wydziela jej kieszonkowe. Zabiera jej oszczędności, nie informuje partnerki o dochodach i stanie konta.
Kontroluje wszystko co ona robi. Decyduje o tym, z kim się spotyka, z kim rozmawia, co czyta, dokąd chodzi. Ogranicza jej kontakt z resztą świata. Tłumaczy, że jego czyny usprawiedliwia zazdrość (zazdrość to bardzo częsta forma przemocy).
Jest panem swego domu i głową rodziny. Traktuje partnerkę jak służącą. Sam podejmuje wszystkie ważne decyzje. To on określa rolę kobiety i rolę mężczyzny.
Wywołuje w niej poczucie winy z powodu dzieci. Zmusza je do przekazywania wiadomości od jednego rodzica do drugiego. Odwiedziny są okazją do dręczenia partnerki. Grozi, że odbierze jej prawa rodzicielskie.
Minimalizuje nadużycie przemocy, lekceważy jej troskę o problem. Wypiera się bicia. Zrzuca odpowiedzialność za swoje czyny. Mówi, że to ona go sprowokowała.
Etapy przemocy:
- wzmożone napięcie,
- akt przemocy,
- tzw. „miesiąc miodowy".
Z upływem czasu i brakiem pomocy ofierze okresy przerw zmniejszają się, a ataki nasilają.
Ofiara przemocy, aby wyjść z tej roli, musi koniecznie otrzymać pomoc z zewnątrz. Niekiedy jest to bardzo trudne, ponieważ sprawca dba o swój wizerunek na zewnątrz i o izolację, natomiast ofiara zawsze czuje się winna.
Myślę, że wiele patologii w naszym życiu bierze się z tego, iż za mało w nas miłości do bliźnich i świata. Może warto przeczytać poniższy tekst i chociaż przez chwilę zastanowić się nad nim.
„Obowiązek bez miłości - rodzi stres.
Odpowiedzialność bez miłości - rodzi bezwzględność.
Sprawiedliwość bez miłości - rodzi surowość.
Mądrość bez miłości - rodzi okrucieństwo.
Uprzejmość bez miłości - rodzi obłudę.
Porządek bez miłości - rodzi małostkowość.
Godność bez miłości - rodzi pychę.
Posiadanie bez miłości - rodzi chciwość.
Wiara bez miłości - rodzi fanatyzm.
Życie bez miłości - jest bez sensu.
Życie w miłości - jest szczęściem i radością".
I tego wszystkim koleżankom i kolegom życzę.
W imieniu uczestniczek warsztatów
Teresa Kruczkowska (piśmiennictwo u autorki artykułu)