Biuletyn informacyjny OIPiP

Wrzesień-Październik 2007r.

Biwak w Alejach

Zgodnie z zapowiedziami, w ubiegłą niedzielę o godz. 17.00 pielęgniarki zlikwidowały miasteczko namiotowe zbudowane w Alejach Ujazdowskich vis a vis Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W ten sposób zakończyła się trwająca kilka tygodni akcja protestacyjna.
Zadziwiający był sposób relacjonowania tego protestu. Jego poetyka odwoływała się do wspomnień z lat osiemdziesiątych, a panie, które postanowiły nagle pozostać na dłużej w Kancelarii, urastały nieomal do roli Lecha W.
Warto jednak zadać sobie kilka pytań, których zabrakło w czasie tych burzliwych tygodni. Dlaczego pielęgniarki protestowały przed Kancelarią Premiera, a nie np. przed gabinetem dyrektora szpitala, który jest ich pracodawcą, względnie przed siedzibą starosty powiatu lub marszałka województwa, którzy są „właścicielami" zdecydowanej większości szpitali w Polsce i czy rzeczywiście polskiej służbie zdrowia brakuje wyłącznie pieniędzy? Rozumiem słuszne skądinąd racje protestujących i emocje towarzyszące takim akcjom, ale w ocenie wydarzeń trzeba zachować umiar. To nie był strajk sierpniowy. Cel tak mocno nagłaśnianego protestu jednoczył pielęgniarki, ale daleki był od dobra wspólnego. I choć słowa padały płomienne: „to hańba jak zachowała się strona rządowa wobec protestujących", to odwaga bohaterek była marna. Cóż im groziło poza światłem kamer i brakiem wygód na biwaku? Rząd zachował się nad wyraz przyzwoicie, że nie wyrzucił okupantek chwilę po tym, jak postanowiły zanocować w Kancelarii. Zachował się też lojalnie wobec płacących podatki, z których finansowana jest służba zdrowia.
Dobrze, że protest się zakończył i dobrze, że Rząd nie popada w triumfalizm z tego powodu, ale jeszcze lepiej, iż nie uległ presji formy protestu. Doświadczenia z okupacji budynku Ministerstwa Zdrowia w 2001 r. pokazują, że na słabym rządzie tego typu spektakularną akcją można coś wymusić, ale jakość tego sukcesu bywa kiepska. Sławetna ustawa „203" wprawiła protestujące wówczas pielęgniarki w euforię, ale potem ten bubel przez lata dawał pracę sądom wszystkich instancji.
Negocjacje w trudnych sprawach muszą się toczyć w spokoju, bo z pistoletem przy skroni myśli się nieefektywnie. Na koniec jeszcze jedno pytanie. Czy - skoro pani Prezydent Warszawy uznała, że biwakowanie w Alejach jest zgodne z prawem - każdy obywatel RP może tam rozbić namiot?

Maciej Musiał