Biuletyn informacyjny OIPiP

Listopad-Grudzień 2007r.

Święta pełne nadziei

Wszystko zależy od tego, w czym pokładamy nadzieję. Może w tym, że nowy rząd zadba o jakość naszego życia, albo w tym, że Boże Narodzenie będzie czasem poświęconym sobie wzajemnie w rodzinie, a może, że pokonam tę straszliwą chorobę i uda mi się zapomnieć te tygodnie walki z bólem, przygnębieniem, poczuciem straty?
Nie zawsze mówimy o swoich nadziejach, nieraz odpędzamy je jak natręctwa, a czasem zaskakują nas swoją natarczywością. Wypowiedziane niekiedy stają się przeszkodą dla otoczenia. Nic nie jest już tak jak dawniej.
Zdawać by się mogło, że nadzieje zmieniają się wraz z wiekiem. A jak mówiła kiedyś „moja" pacjentka tak naprawdę nadzieja jest zawsze ta sama, tylko ludzie się zmieniają. Bo jeśli jesteś osobą samowystarczalną, to nie potrzebujesz już nikogo, zwłaszcza jeśli dobrze ci się powodzi; dopisuje ci zdrowie, odnosisz sukcesy, to rośnie w tobie przekonanie, że ze wszystkim sobie poradzisz. Mając to wszystko nie masz powodu by zajmować się ludzką słabością, niewystarczalnością, cierpieniem, opuszczeniem, umieraniem. Po co, twoi bliscy mają wszystko co trzeba.
A jeśli są jacyś inni, to pewnie nie chciało im się uczyć, pracować, dbać o zdrowie, itd.
„Moja" pacjentka była tą od sukcesu, która także zapewniła dzieciom bardzo dobre warunki do nauh rozwój kariery, wczasy w egzotycznych miejscach, korzystanie z życia, bo młodość jest tylko chwilą. Mówiła, że miłość nie ma obwarowań, dając nie oczekujemy zapłaty. Istotnie nie o zapłatę tu chodzi. Miała nadzieję, że najbliżsi będą okazywać zainteresowanie, że nie dozna osamotnienia w czasie ostatniej Wigilii, że umierać będzie w swoim domu. Jednak były to niespełnione nadzieje.
Podczas takich Wigilii i Świąt, my pielęgniarki i położne jesteśmy rodziną, znajdujemy słowa pocieszenia, bliskości, ciepła, uzdrowienia. Oby nigdy na łóżku szpitalnym, dworcu, drodze do nikąd nie znalazł się żaden opuszczony człowiek.

Eleonora Kamińska